The call of the minaret

Jarenlang lag er alleen een fundering,  maar nu wordt daar ook echt op gebouwd. Ik heb het over de nieuwe moskee achterin  Wielwijk. Het wordt de eerste moskee in Dordt die ook als zodanig wordt gebouwd ; tot op heden  moesten moslims het altijd met verbouwde woningen, scholen en schuren doen. En daarmee wordt het  ook de eerste moskee die  als zodanig herkenbaar zal zijn; het gebouw  krijgt een minaret van 23 meter hoog en een blauwe koepel.

Wat moet je daar als christen nou van vinden? Ik herinner me een conferentie voor mensen die beroepshalve actief waren in de kerk of in een christelijke (zendings-)organisaties, zo’n 25 jaar geleden. Alle deelnemers hadden iets met missionair werk en met ‘de stad’.  Maar er waren ook nogal grote verschillen. De discussie ging in die tijd vaak tussen  de mensen die zich verwant voelden met het denken en handelen van de (Wereld-)raad van Kerken en diegenen die zich thuis voelden bij de evangelische beweging.  Ik duid ze verder aan al ‘oecumenischen’ en ‘evangelischen’.

Een  spreker vertelde een verhaal; de details ben ik vergeten, maar het ging ongeveer als volgt.

Een christen liep rond in, en  bad ondertussen voor een sterk verpauperde, multiculturele en multireligieuze  wijk. Tijdens een van zijn  tochten kwam hij bij een bouwplaats waar  moslims bezig waren een moskee te bouwen. De hoofdpersoon raakte in gesprek met de bouwers en begreep uit hun verhalen dat er problemen waren met de financiering. Daarop ging hij naar zijn kerkelijke gemeente en vroeg die te helpen. Dat gebeurde, met geld en mankracht.

Hier aangekomen was het enthousiasme van de oecumenische conferentiegangers groot; de evangelischen  keken op z’n minst bedenkelijk.

Maar de spreker vervolgde z’n verhaal. Het gevolg van deze actie was dat de moslims naar de kerk kwamen om te vragen waarom ze hulp hadden gekregen. Tijdens de gesprekken die daarop volgden, kwamen de nodige moslims tot geloof in Jezus Christus.

 Nu zag je heel veel betrokken en zorgelijke oecumenische gezichten - dat kon toch niet de bedoeling van de kerk, en van de zending zijn -  terwijl de evangelischen  opgelucht adem haalden en soms een spontaan ‘halleluja‘ lieten horen.

Nu is of wordt dit geen oproep om de bouw van de moskee financieel of anderszins te steunen; zelf heb ik ook nog geen plannen in die richting. Maar misschien kunnen we als christenen wel een stapje verder komen dan de bouw van de moskee  -  enerzijds - allemaal wel prima vinden omdat ‘we toch allemaal in dezelfde god/God  geloven’  en -  anderzijds -  verketteren omdat ‘zo’n afgodentempel niet thuishoort in ons christelijke Nederland’.

De afgelopen decennia  kregen we moslims als buren. Zij én wij hadden met die komst andere motieven, maar wellicht heeft het de Here God goed gedacht ze naar ons te toe te brengen omdat zijn kerk zo spaarzamelijk gehoor gaf aan Zijn  roeping om met het evangelie naar ‘alle volken’ te gaan. The call of the minaret is een beroemd boek over de Islam van de Anglicaanse bisschop Kenneth Cragg uit 1956. ‘Christenen moeten eerst luisteren voordat ze oordelen was zijn devies en vooral ook bedenken waar ze zelf tekort zijn geschoten tegenover moslims voor ze hen aanklagen.’ Maar hij zei ook:  ‘Overal waar de schoonheid van het kruis is verduisterd moet deze onthuld worden.’ Mocht volgend jaar op gezette tijden vanaf de minaret een gebedsoproep klinken, dan kunnen christenen die verstaan als een roep om (ook) voor moslims te bidden, hen te dienen en hen en voor te leven en door te geven  (bij voorkeur in die volgorde) wie Jezus is. 

Geplaatst  in Kerk op Dordt jaargang 4, nummer 14 d.d. 5 juli 2013, p. 28