Snel schakelen

De uitdrukking hierboven hoorde ik voor het eerst in Hilversum. De afgelopen 12 jaar genoot ik namelijk het voorrecht een paar keer per jaar een halve zaterdag in die stad door te mogen brengen als onderdeel van de Ledenraad van één onzer publieke omroeporganisaties.  Samen met een 70-tal anderen, uit alle hoeken van het land én kerkelijk Nederland, hoorde ik wat er speelde achter de schermen van die omroep en vonden we daar met elkaar wat van.

Ik heb in die jaren een mateloze bewondering gekregen voor de mensen die die – christelijke – omroep ‘runnen’.Want zij moeten niet alleen snel schakelen, ze kunnen en doen het ook. Ze moeten rekening houden met de besluiten van opeenvolgende  regeringen,  met de wensen van de netcoördinator, met de kijkcijfers die hoog genoeg moeten zijn, maar ook nog met de leden van de omroep. En, last maar beslist ‘not least’: met de echte Opdrachtgever, en met de Grote Opdracht die Hij gaf: om het goede nieuws van Zijn Koninkrijk uit te dragen onder alle volkeren, in alle culturen. Dus ook in alle Nederlandse ‘subculturen’. Dat vraagt om mensen die snel kunnen schakelen.

Natuurlijk was er ook kritiek. Soms terecht, soms heel erg terecht, soms ook helemaal niet. Zo kwamen er brieven van  leden die maar niet konden onthouden dat de omroep er ooit gekomen was met een ‘Woord voor de wereld’; zij wilden vooral hun christelijke muziek  en stichtelijke woorden  in hun taal op hun tijdstip. Daarvoor ben je per slot van rekening lid, nietwaar? (Soms bleek uit onderzoeken dan ook nog dat die leden , op het moment dat die muziek en woorden dan  werden uitgezonden, massaal naar Boer zoekt vrouw zaten te kijken.) Bij velen van hen wilde het ook maar niet doordringen dat de situatie in omroepland niet meer dezelfde is als in de beginjaren van de omroep, toen die alle vrijheid had de toegewezen avond naar eigen believen in te vullen en er dus op primetime rustig een bijbelstudie van Henk Binnedijk uitgezonden kon worden.

Maar het lastigst vond ik de kritiek van BCN-ers, zoals mijn dochter ze noemt, bekende christelijke Nederlanders: mannenbroeders die hun Waarheidsvrienden, Zoeklichten en  andere christelijke periodieken volschrijven met hele goede, waardevolle  artikelen en bijbelstudies of hun gospelmuziek onophoudelijk lieten klinken via een zwaar gesponsord radiostation. Meestal niks mis mee, maar het is wel allemaal ‘preken voor eigen parochie’. En dan is het een beetje makkelijk om de mensen die echt  tot aan hun knieën in de Hilversumse klei  staan te verwijten dat ze weer bijna of helemaal over het randje gingen in hun streven dichtbij mensen te komen, de joden een jood en de grieken een griek te zijn, de ‘gemaksgeoriënteerden’ een gemaksgeoriënteerden en de postmoderne hedonisten een postmoderne hedonist (voor wie dit geheimtaal is: zie 1 Kor. 9:20 en 21 en   http://www.pkn.nl/missionair/werk/missionaire-ronde/Paginas/Motivaction.aspx ).

In de kerk hoeft schakelen niet zo snel. Maar het zou niet verkeerd zijn als die kerk ook iets zou willen leren van de omroep. Om niet alleen te ‘schakelen’  als ze daar door leegloop en geldgebrek toe gedwongen wordt, maar ook als ze zichzelf onderzoekt en tot de conclusie komt dat ze niet meer dezelfde prioriteiten heeft als haar Heer. 

Jezus geeft in de Bergrede aan dat het op twee manier mis kan gaan met de boodschap van Zijn Koninkrijk:  als Zijn volgelingen  zouteloos, en dus ‘waardeloos’ worden én als ze wel een helder licht verspreiden, maar op een plaats waar dat weinig vruchtbaar is; onder de korenmaat. Wie beide valkuilen wil voorkomen, moet goed sturen en op z’n minst op tijd schakelen.

Geplaatst  in Kerk op Dordt jaargang 4, nummer 8 d.d. 12 april 2013, p. 32